Sint Bernards
Zachtaardig en geduldig

Sint Bernards zijn fantastische familiehonden omdat ze erg zachtaardig en geduldig zijn. Wel moeten ze echter al op jonge leeftijd goed getraind worden, dit omdat ze erg groot en zwaar worden en daarom dus goed moeten kunnen gehoorzamen. Ze zijn super intelligent en kunnen hard werkend, maar soms zijn ze een beetje koppig.

Vroeger werden deze honden gebruikt als reddingshonden, tegenwoordig kunnen ze een gezellige plek in huis innemen. Hoewel ze groot zijn, zijn ze erg stil en luieren ze graag. Toch heeft de Sint Bernard elke dag beweging nodig en best veel.

Wat je echter in huis moet kunnen accepteren, zijn de sporen van zijn kwijl. Kwijlen behoort namelijk tot de “basisuitrusting” van de sint Bernards honden en kan niet worden uitgeschakeld. Bovendien draagt hij meer vuil van buiten naar binnen dan bijvoorbeeld een kleine Chihuahua, die in een zak wordt gedragen. Vooral als de Sint Bernard een lange vacht heeft.

De hond bied daarvoor terug vriendelijkheid en liefde! Hij is niet erg speels en grappig, maar als je het je gemakkelijk maakt om op de bank naar een film te kijken, is hij bijvoorbeeld weer de perfecte knuffelhond.

Opvoeding.

Als metgezel voor het joggen zou hij volledig ongeschikt zijn. Dit legt te veel druk op deze grote, zware hond. Wel heeft de hond dus veel beweging nodig en een goede opvoeding.

De luie hond wordt in de winter een beetje anders. Bij koude temperaturen lijkt hij een echte energieboost te krijgen en hij houdt ervan om in de sneeuw te woeden.

Verzorging.

De vacht van de Sint Bernards kunnen rood, roodbruin, geelbruin of bruin zijn en heeft altijd witte plekken – vooral bij de borst, de nek, de neus, de poten en op de staart top. Het kan kort of lang zijn, maar vandaag de dag is alleen nog maar de langharige Bernhardhonden te vinden. Aan de voorpoten zogenaamd verenhaar en aan de achterpoten en aan de staartpoten heeft de vacht een vrij dikke en harige vacht.

De vacht van de Sint Bernard – vooral als deze lang is – moet om de 2-3 dagen worden geborsteld. De zomer is niet zijn favoriete seizoen, want hij zweet vrij gemakkelijk en heeft daarom altijd veel vers water nodig.

Geschiedenis.

In het jaar 1050 werd in de Zwitserse bergen op een hoogte van 2.469 m een herberg opgericht, het “Hospice auf dem Großen St. Bernhard”. De St Bernards werden hier vooral vanaf de 19e eeuw gefokt. Ze waren toen echter veel lichter en kleiner dan nu en daardoor veel beter aan het moeilijke leven in de bergen aangepast.

Ze hielpen reizigers in gevaarlijke situaties als reddingshonden met het bekende drank tonnetje om de nek. Door het fokken zijn de honden tegenwoordig erg groot en zwaar geworden.

Als reddingshond kunnen ze nu helaas niet meer gebruikt worden, maar wordt de honden gewaardeerd als een rustige gezelschap hond.

Waar komt de naam vandaan?

De bergpas die de heilige Bernard zijn naam gaf was de “Grote St. Bernard”.

Wist je dit?

De bekendste Sint Bernard is waarschijnlijk wel “Barry, de lawinehond”, die naar verluidt het leven van 40 mensen heeft gered.